Multiplex vanishing point



De horizon: een verzameling verdwijnpunten, onze universele persoonlijke begeleider.
De horizon verdwijnt niet bij het rennen.

Jaren geleden vertelde iemand mij een verhaal, het ging ongeveer zo:
Mensen die altijd in steden wonen, generatie op generatie en nooit op reis gaan, worden ziek van een horizon. Zet ze in een open veld en ze staan te kotsen van ziek zijn, ze kunnen de ruimtebeleving fysiek niet aan.


Als onze ruimte beleving zo persoonlijk is, afhankelijk van ons standpunt, is de ruimtelijkheid dan niet alleen om ons heen? Als ik deze kamer verlaat en dan een beeld probeer te vormen van deze ruimte, wordt het haast een object.  Zit de werkelijke ruimtebeleving niet als een aura om mij heen gesloten?